Słowianie wierzyli, że Wszechświat to w rzeczywistości wielkie Drzewo, którego poszczególne części odpowiadają za poszczególne światy. Uniwersum miało się dzielić na Prawię, Jawię i Nawię, a jego osią był Święty Dąb.

.

Prawia – ogród za żelazną bramą broniącą wstępu żyjącym, położony w koronie Drzewa Świata. Była to bajeczna kraina, do której na zimę odlatwały ptaki i z której przychodziła wiosna, a także (w folklorze) z której przybywały bociany niosące dzieci. Główna siedziba i dom bogów, skąd na ziemię zstępowały przyrodnicze bóstwa. Człowiek mógł się tam dostać przez tęczę, lecz do świata ludzi powracał już tylko pod postacią przyrodniczego duszka, goniącego wiatr (płanetnik). Kraina niezwykłości. Raj. Bram Prawii strzegł złoty sokół – Raróg – dzierżący w szponach klucze do domu bogów.

.

Jawia – znajdowała się wokół pinia Świętego Dębu i symbolizowała Ziemię, dom ludzi. Świat żywych był odwieczną areną zmagań przeciwstawnych sił mitologicznych wspólnie podtrzymujących równowagę. Zarówno bogowie jak i demony mogły dostać się do Jawii, lecz człowiek poza Jawię wychodzi tylko po śmierci lub po tęczy aby stać się przyrodniczym duszkiem. Jawię stanowiło wszystko to co jawne, namacalne i rzeczywiste.

.

Nawia – znajdowała się w podziemiach korzeni Drzewa Świata i stanowiła krainę umarłych, miejsce do którego człowiek udawał się po śmierci. Dom demonów i duchów. Nawię od świata żywych definitywnie oddzielała podziemna rzeka zwana Rzeką Oczyszczenia, Rzeką Zapomnienia lub Rzeką Ognistą. Dusze, które przekroczyły tę rzekę nie miały już odwrotu. W wyobrażeniach Słowian podróż zmarłego do Nawii trwała 40 dni i było to królestwo śmierci rządzone przez Welesa, którego tron miał znajdować się po środku morza znajdującego się w centrum Nawii. Dostępu do Nawii bronił ogromny potwór chaosu – Żmij, przedstawiany jako wielki gad oplatający korzenie Świętego Dębu. Nawia była też krainą, do której udawały się na zimę węże.

.