Cień:

.

.

Czarownica – kobieta zajmująca się głównie czarną magią, kojarzona z siłami nieczystymi – często z szatanem. Czarownice świadomie oddają się władaniu demonów, postrzegając siebie jako kobiety sile i niezależne, są przekonane, że nie ulegną Czarnemu Panu, a staną się godnymi go nałożnicami i dzięki jego mocy osiągną swoje cele. Ich największa i najsławniejszą specjalizacją jest rzucanie klątw.

Czczą najczęściej Rogatego Boga, często kojarzonego z szatanem, jednak nie on jeden miał rogi… łączą się w sabaty, czarownica-samotniczka to rzadkość.

Używają: głównie czarnej magii, ale chętnie sięgają też po magię białą. Czasem się zdarza, że niektóre władają magią żywiołów, w małym zakresie jednak. Korzystają z alchemii, ale tylko w dziedzinie ważenia wrednych eliksirów.

.

.

Czarownik – postać parająca się czarnoksięstwem, kojarzony jest z siłami ciemności, zła, nekromancją. Postać tajemnicza, postrzegana jako zagrożenie dla zwykłych ludzi, choć kojarzona również z głęboką wiedzą i doświadczeniem życiowym. W przeciwieństwie do czarownic otaczają czcią najróżniejsze bożki i demony, zatem ich różnorodność jest dużo większa niż u czarownic i nie łączą się w sabaty. Czarownicy to raczej samotnicy.

Używają: głównie czarnej magii, magia biała nie jest im obca, ale w ich mniemaniu niegodna ich potęgi. Magia żywiołów od nich stroni, choć ci z wrodzonymi talentami potrafią ją sobie w pewnym stopniu podporządkować. Z dziedziny alchemii bardzo interesują się eliksirem nieśmiertelności oraz transmutacją – wszystkim na bazie „piątej esencji”…

.

.

Czarnoksiężnik – to czarownik w pełni opętany przez demona, któremu służy. O ile czarownicy to samotnicy, o tyle czarnoksiężnicy to skrajne indywidualności. Są też najpotężniejszymi i najniebezpieczniejszymi użytkownikami czarnej magii.

Używają: głównie czarnej magii, magia biała nie jest im obca, ale w ich mniemaniu niegodna ich potęgi. Nekromancję mają w małym paluszku. Magia żywiołów do w pełni opętanej jednostki „nie przyjdzie”, nawet jeśli czarnoksiężnik posiadał wcześniej wrodzone talenty. Wpuszczając demona wyrzekł się żywiołaków, a co za tym idzie także i magii żywiołów. Z dziedziny alchemii bardzo interesują się eliksirem nieśmiertelności oraz transmutacją – wszystkim na bazie „piątej esencji”…

.

.

Nekromanta – to rodzaj czarownika skupiający się na praktykach magicznych, w których przyzywa duchy zmarłych w celu poznania przyszłości lub celach własnych (np. usług).

Nekromancję łączy się też z przyzywaniem pomniejszych demonów. Obrzędy nekromantyczne często nazywa się eksperymentami.

Nekromancją nazywa się również dziedzinę magii polegającą na ożywianiu zwłok lub szczątków ludzkich. Za szczytowe osiągnięcie tak pojętej nekromancji uważany jest dający swoistą nieśmiertelność proces transformacji nekromanty w licza, podczas którego nekromanta umiera, lecz zostaje własną magią przywrócony do funkcjonowania jako nieumarły.

Nekromanta jest słabszy od czarownika czy czarnoksiężnika, których zainteresowania i moce obejmują więcej sfer czarnej magi. Po części też dlatego, że opiera swoją moc głównie na czerpaniu jej z dżinnów oraz z cierpienia swoich ofiar. Rzadko zwraca się do złych bogów czy potężnych demonów. Nekromanci też lubią łączyć się w zgromadzenia i „dzielić” się doświadczeniami z „kolegami” po fachu. Na swe sługi często wybierają wampiry, potrafią też tworzyć niższych przedstawicieli tego gatunku.

Używają: czarna magia, czasem magia biała. Z alchemii liźnie wszystkiego po trochu, bo nigdy nic nie wiadomo co się może przydać, żeby powołać do życia armię nieumarłych…

.

.

Licz – rodzaj nieumarłego, posiadający własną wolę i znaczną moc magiczną. W rzeczywistości ostateczna forma nekromanty.

Licz powstaje poprzez rytuał przeprowadzony przez nekromantę w celu osiągnięcia nieśmiertelności. W procesie tym dusza nekromanty zaklęta zostaje w odpowiednim pojemniku (zwanym relikwiarzem, „naczyniem duszy” lub filakterium), a sam nekromanta umiera, stając się nieumarłym. Rytuał ten są w stanie przeprowadzić jedynie najpotężniejsi nekromanci. Licza unicestwić można jedynie poprzez zniszczenie filakterium, gdyż nawet po kompletnym zniszczeniu jego ciała licz jest w stanie odtworzyć swoją postać.

Liczowie najczęściej przypominają szkielety mające na swoim ciele ścięgna i resztki mięśni, nierzadkie też są świecące punkty w oczodołach zastępujące oczy (są to magiczne oczy).

Używają: czarna magia, czasem magia biała. Z alchemii liźnie wszystkiego po trochu, bo nigdy nic nie wiadomo co się może przydać, żeby powołać do życia armię nieumarłych…

.

.

___________________________________________________________________

.

.

Światło:

.

.

Czarodziejka – kobieta praktykująca głównie białą magię, nie parająca się czarną. Czarodziejki lubią łączyć się w zgromadzenia z misją (główną ich misją jest pranie czarownic). Zgromadzenia czczą głównie boginię-triadę: dziewica, matka i starucha, każda o innych powiązaniach – dziewictwem, płodnością i wiedzą. Samotne czarodziejki są równie częste jak zgromadzenia, niezależne i sile kobiety.

Używają: magia biała to podstawa, tak samo jak magia kręgów. Czarodziejki oddane swemu zgromadzeniu i bogini czepią swoją moc z magii kapłańskiej. Te z wrodzonymi zdolnościami zamiast magii białej wybierają częściej magię żywiołów, a co za tym idzie magia natury nie jest im obca. Jednak jest to głównie droga czarodziejek niezwiązanych ze zgromadzeniem. Alchemia w ich wykonaniu to głównie eliksiry (zwłaszcza miłosne i upiększające).

.

.

Czarodziej – mężczyzna praktykujący głównie białą magię. W przeciwieństwie do czarodziejek dużo rzadziej łączy się w zgromadzenia, częściej spotyka się ich jak samotnych mędrców. Czczą różnych bogów czy bóstwa toteż ich społeczność jest dość zróżnicowana.

Używają: magia biała głównie z domieszką magii żywiołów (każdy czarodziej, nawet ten bez predyspozycji zabiega o to, by znać chociaż jej podstawy), magia kręgów. Bardzo rzadko magia kapłańska gdyż jak się okazuje czarodzieje nie są przesadnie wierzący. Z alchemii interesuje ich praktycznie wszystko, zwłaszcza transmutacja.

.

.

Druid – najczęściej kapłan celtycki, który przewodził obrzędą i ceremoniom religijnym. Głęboko wierzący wyznaje religie, które nakazują życie zgodnie z rytmem natury. Druidzi to zarówno zgromadzenia jak i smotnicy-pustelnicy. Ale nawet w zgromadzeniu stronią od ludzi poświęcając się całkowicie naturze. Są słabymi przeciwnikami, jednak są mistrzami w ukrywaniu się i pozostawaniu niezauważonymi. Najczęstszym ich obiektem kultu oprócz żywiołaków są bogowie natury.

Używają: ich domeną jest magia natury, ale sprawnie też posługują się magią kręgów. Mają duże predyspozycje do magii żywiołów, ale używają jej bardzo skromnie i oszczędnie, gdyż nie chcą zachwiać naturalnej równowagi. Magia kapłańska przychodzi im również całkiem łatwo. Z alchemii interesuje ich zielarstwo, w pewnym stopniu eliksiry oraz astrologia.

.

.

Derwisz – niegdyś był to członek muzułmańskiego bractwa religijnego o charakterze mistycznym; także żebrzący, ascetyczny, wędrowny mnich muzułmański (fakir). Obecnie tym określeniem mianuje się każdego kapłana mistycznej religii wywodzącej się z islamu. Bractwa derwiszów zaczęły powstawać w XI wieku i opierały się na doktrynie sufizmu. Doktryna ta jest próbą osiągnięcia jedności z boskim Absolutem. W najpowszechniejszej formie polega na regularnych modlitwach, recytacji formuł religijnych i boskich imion, grupowych śpiewach, studiowaniu świętych pism islamu, a przede wszystkim na wyparciu się własnego ego.

Używają: magia kapłańska i magia kręgów. Nie para się alchemią, w każdym bądź razie nie świadomie.

.

.

Wróżbitki / Wróżbici – „kuzynowie” czarodziejów i czarodziejek, dużo słabsi, posiadają zdolność widzenia przeszłości i przyszłość. Miewają prorocze sny, bywa że widują duchy.

Używają: w małym stopniu magii białej – głównie prekognicja i czytanie run. Nieliczni znają podstawowe zaklęcia magii kręgów. Mają rozległą wiedzę na temat alchemii, głównie astrologii i numerologii, jednak posiadają zbyt małą moc żeby móc korzystać z tej nauki efektywnie. Posiadają rozległą wiedzę na temat czarnej magi, ale nie praktykują jej.

.

.

___________________________________________________________________

.

.

Na granicy światła i cienia:

.

.

Wiedźma – kobieta posiadająca wiedzę, związaną z ziołolecznictwem, medycyną, przyrodą. Niesłusznie mylona z czarownicami, naturą bliższa druidom, wierzeniom – czarodziejką. Podobnie jak one, wszystkie wiedźmy czczą boginię-triadę, jednak inni bogowie natury i żywiołaki są im równie bliskie.

Pierwotnie, prawdopodobnie aż do połowy IX wieku na terenach wschodnich słowiańszczyzny, owo określenie nie było pejoratywne. W wyniku ekspansji chrześcijaństwa i piętnowania rytuałów ludowych i pogańskich zwyczaj gromadzenia i przechowywania wiedzy przez osoby w wybranych rodach uległ zapomnieniu. Wiedźmy oskarżano o złe czary, dlatego obecnie wiedźma często utożsamiana jest z czarownicą.

W związku z tym wiedźmy stały się aspołeczne i nierzadko złośliwe, jeśli ktoś zakłóci ich spokój potrafią zadziałać na czyjąś szkodę czy rzucić z pomocą bóstewek jakąś niewybredną klątewkę. Samotne, żyją na odludziach, nie szukają towarzystwa, nie są ani miłe ani uprzejme czy uczynne. Lepiej nie załazić im za skórę.

Używają: magia natury i magia kręgów. Ważą eliksiry, znają się na zielarstwie, astrologii czy numerologii. Mają predyspozycje do magii żywiołów, ale podobnie jak druidzi unikają jej.

.

.

Charakternik (znany też jako wołchw, wiedźmak, guślarz. Tę ostatnią nazwę złośliwi przekręcali na kuglarz – czyli oszust, krętacz) – wojownik, któremu przypisywano nadprzyrodzone zdolności. Zajmował się głównie wróżbiarstwem i lecznictwem ludowym, ale to także osoba parająca się gusłami, czarami; znachor. Osoba, mogąca m.in. przewodniczyć obrzędowi dziadów. Jej zadaniem podczas obrzędu było przywoływanie oraz odpędzanie dusz zmarłych. Wykazywała się szczególną mądrością, a także znajomością wierzeń ludowych. Prawdopodobnie wywodził się ze zbiegłych na stepy, pogańskich wołchwów, gdzie nikt mu nie robił problemów z powodu ich zajęcia. Z racji znajomości zarówno miecza jak i czarów był często najmowany przez prostą ludność by odpędzać upiory i polować na potwory czające się w obejściu. Charakternicy często zawyżali ceny, oszukiwali i naciągali swoich klientów, toteż szybko zaczęto nazywać ich kuglarzami – podróżnymi oszustami, a w późniejszym procesie chrystianizacji szarlatanami.

Używają: czarna magia z naciskiem na nekromancką, ale tylko pod kątem kontaktów z duchami, nie parają się ożywianiem zmarłych czy zaprzedawaniem dusz demonom. Znają i rozumieją magię natury i oraz kręgów. Ważą eliksiry, znają się na zielarstwie, wróżbiarstwie, astrologii czy numerologii. Znają też podstawy białej magii.

.

.

Szaman – osoba pełniąca funkcję religijną polegającą na sformalizowanej i instytucjonalnej więzi ekstatycznej z istotami nadludzkimi, duchami przodków lub demonami.

Szaman działa poprzez ekstazę. Polega ona na wejściu w trans poprzez rytmikę tańca lub uderzania w bębenek, podczas którego szaman doznaje duchowego opuszczenia własnego ciała. Pozwala mu to na wejście w kontakt ze światem nadludzkim, podjęcie podróży do nieba, bądź zejście do świata podziemnego, napotkania duchów opiekunów, zaprzyjaźnionych bądź też wrogich, i wykonania swej misji.

Szaman posiada więzi na „tamtym świecie”. Siła szamana polega na posiadaniu właściwych układów z potężnymi i wpływowymi w zaświatach duchami. Walcząc z niektórymi z nich, szaman wspiera się sojuszami z innymi. Dlatego też szamanem nie jest ten, kto chce, lecz ten, który został przez duchy wybrany i wprowadzony w „tamten świat”.

Szaman działa z pobudek altruistycznych. Na ogół jego dwie najważniejsze funkcje to:

– odprowadzanie umarłych w zaświaty. Umarli potrzebują opieki w swej ostatniej drodze, gdyż zanim dojdą do jej końca, czyhają na nich wielkie niebezpieczeństwa. Szaman przeprowadza dusze zmarłych przez zaświaty, do bram ich miejsca odpoczynku;

– przywracanie zbiegłej duszy osobom chorym. Choroba jest na ogół wywołana odejściem duszy bądź wyniszczaniem duszy przez złego ducha; rola szamana polega na odnalezieniu duszy błąkającej się w zaświatach i sprowadzeniu jej do chorego, ewentualnie pokonaniu złych, nieprzychylnych i szkodzących jej duchów.

Osoba szamana, jego atrybuty i rytuały z nim związane różnią się w zależności od epoki, regionu i kultury. Na ogół jednak jego stałymi atrybutami są symbole transu i tańca (bębenek), oś, po której symbolicznie wchodzi w różne światy, znajdujące się na Drzewie Kosmicznym, oraz ubiór naznaczony zdolnościami lotów ekstatycznych (np. Pióra).

Wśród szamanów wyróżnia się także tych ze specjalnymi predyspozycjami:

Zaklinacz – to typ szamana, który specjalizuje się w przepędzaniu „złych duchów”, które wg wierzeń tych kultur powodują choroby i inne nieszczęścia, a także w „odczynianiu” zaklęć.

Zamawiacz – typ szamana, który specjalizuje się w sprowadzaniu zamówionej pogody, przychylności losu, szczęścia, ale też mogących rzucić urok lub zaklęcie.

Używają: to specyficzni użytkownicy magii, gdyż jako jedyni parają się magią nekromancką i kapłańską jednocześnie. Magia natury czy magia kręgu też nie są im obce. Często jednak niezauważaną kiedy kierują się w stronę złych duchów, więc zdarzają się wśród nich ofiary opętań, jednak niezbyt groźnych, gdyż magia kapłańska nie dopuszcza do nich potężnych demonów. Najczęściej opętanemu szamanowi jest potrzebna pomoc drugiego szamana-zaklinacza i jego egzorcyzmów. Nie używają alchemii – w każdym bądź razie nie świadomie.

.

.

Elementalista – mag mający władzę nad mocami przyrody, nie nabywa tej umiejętności, a rodzi się z nią, dziedzicząc po przodkach, w których żyłach płynęła boska krew. Potrafi zapanować nad żywiołami i wykorzystywać je do własnych celów. Najpotężniejsi elementaliści posiadają umiejętność łączenia ze sobą żywiołów oraz wzywania żywiołaków w formie cielesnej, lecz wymaga to wielkiej siły woli, by nad nimi zapanować.

Elementalista może wybrać pomiędzy czterema podstawowymi żywiołami: ziemią, wodą, ogniem i powietrzem.

Tylko ci naprawdę doświadczeni i wprawieni posiedli umiejętność władania trzema na raz. Muszą też posiadać do tego predyspozycję – nie każdemu elementaliście będzie dane zapanowanie nad trzema żywiołami, nawet jeśli będzie ciężko na to pracował. Każdy elementalista ma swój żywioł przewodni i to właśnie ten decyduje jaki drugi żywioł będzie mógł jeszcze opanować. Przykładowo elementalista, którego żywiołem przewodnim jest woda nigdy nie zapanuje nad żywiołem ognia.

Pomimo tak zacnych przodków nie są społecznością szczególnie wierząca i zwykle nie kultywują żadnych bóstw. Przez to uchodzą za niebezpiecznych. Osobnicy bez idei często są chciwi i wykorzystują swoje talenty w celach zarobkowych. Wyjątek stanowią tylko ci elementaliści, którzy wyrośli z druidów. Jednak ci zwykle nie rozwijają się w pełni w obawie że zaburzą równowagę.

Używają: magia żywiołów to ich główny atut. Ale ci magowie mimo potężnej mocy wrodzonej chętnie poszerzają swoje horyzonty. Zwykle znają dobrze magię natury, magię białą, magię kręgów, a nierzadko podstawy czarnej magii. Dobrze znają i lubią alchemię.

.

.

Mag / Magik – większość współczesnych magów żadnemu rodzajowi magii nie przypisuje kolorów, twierdząc, że magia jest tylko narzędziem, a sposób jej wykorzystania zależy tylko od woli maga, czarodzieja, szamana etc. Posługują się zatem zarówno czarną jak i białą magią. Często myleni z czarodziejami, naprawdę nie należą do żadnej z czarodziejskich grup, nazywając siebie po prostu magami lub magikami. Są obok czarowników i elementalistów najpotężniejszą grupą magiczną. Występują bardzo różnie, zarówno samotni magowie jak i ich zgromadzenia są równie popularne. Podobnie jest z wierzeniami, choć tutaj prym wiedzie o dziwo zamiłowani do nauki…

Używają: magia biała, czarna magia, choć przeważnie nie parają się nekromancją i nie wchodzą w pakty z diabłami czy demonami – rozsądnie trzymają się dżinnów. Magia kręgu również jest im bliska, znają się też dobrze na magi żywiołów – choć zwykle nie mają predyspozycji to każdy szanujący się mag zna jej podstawy. Ich wielką miłością jest alchemia i poszukiwania „piątej esencji” oraz badania transmutacji.

.

.

Magini / Magiczka – żeńska forma Maga/Magika, z takimi samymi upodobaniami, choć dziwnie rzadka w występowaniu…

.

.